Jesień 1939 roku, początek okupacji niemieckiej w Polsce. Stefan, młody lekarz, przybywa do szpitala dla umysłowo chorych i podejmuje pierwszą pracę, w której poznaje nowych kolegów. Doktor Kauters jest zwolennikiem metody chirurgicznej w leczeniu chorób psychicznych. Rygier jest fanatykiem silnej władzy, a doktor Marglewski uważa chorobę umysłową za rodzaj nawiedzenia. Szpital jest wyizolowany z okupacyjnej rzeczywistości. Światem lekarzy i podległym mu światem chorych rządzą swoiste prawa.
Stefan jest świadkiem znęcania się pielęgniarza nad pacjentem, muzykiem Jakubem. Doktor Kauters zwleka z operacją cierpiącego pacjenta tylko dlatego, by uzyskać nowe dane naukowe. Stefan jest wstrząśnięty i narasta w nim wewnętrzny protest. W szpitalu daje się odczuć atmosferę zagrożenia.

Chłodny moralitet, w którym dobro i zło są sobie wyraźnie przeciwstawione. Apokaliptyczna wizja zagłady szpitala staje się wielką parabolą ludzkiego losu w czasach fanatyzmu i ludobójstwa.