Nowy Jork, 1971. Na scenie podupadłego teatru na Broadwayu odbywa się zjazd byłych pracowników. Następnego dnia budynek ma zostać zburzony. Trzydzieści lat po swoich ostatnich występach, dziewczyny z rewii zbierają się, aby się napić, pośpiewać piosenki z dawno zapomnianych przedstawień i, ubarwiając ile się da, opowiedzieć koleżankom o swoich losach. Akcja koncentruje się na dwóch parach. Jedna to Buddy i Sally Durant Plummer, druga – Benjamin i Phyllis Rogers Stone.

Sally i Phyllis były tancerkami i chórzystkami w rewii. Obie pary są niezadowolone ze swoich związków. Buddy, komiwojażer, ma romans z dziewczyną spotkaną w podróży; Sally jest wciąż bardzo zakochana w Benie, ale on jest tak zajęty sam sobą, że żona czuje się całkowicie opuszczona. Kobiety wspominają dawne życie w teatrze, śpiewają przeboje ze spektakli, wskrzeszając duchy przeszłości.

Niektóre numery muzyczne umieszczone w przedstawieniu to pastisze stylu czołowych kompozytorów z lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku, a czasami nawet parodie konkretnych utworów musicalowych.

W Polsce Stephen Sondheim znany jest głównie jako autor tekstów do musicali innych kompozytorów („West Side Story”, „Gypsy”, „Do I Hear a Waltz”), sam jednak także komponował niezwykle popularne za oceanem utwory. Został wyróżniony nagrodą Pulitzera odznaczony Medalem Wolności i National Medal of Arts. W londyńskim spektaklu główne role żeńskie kreować będą Tracie Bennett, Janie Dee i Imelda Staunton, reżyseruje Dominic Cooke.

Przedstawienie trwa ok. 155 minut bez przerwy