Najsłynniejsza w okresie filmu niemego, uznawana za pierwszą w historii kina, ekranizacja powieści Henryka Sienkiewicza, z udziałem Ryszarda Ordyńskiego jako współpracownika reżysera.

Książka Quo Vadis (1895) została entuzjastycznie przyjęta przez czytelników i krytyków nie tylko w Polsce, ale i w Europie, a także w Stanach Zjednoczonych. Przetłumaczono ją na 48 języków, a ukazała się w ponad 80-ciu krajach. Największym wyróżnieniem dla powieści była literacka Nagroda Nobla, którą Henryk Sienkiewicz otrzymał w 1905 roku.

Dlatego nic dziwnego, że szybko zainteresował się nią film, który w pierwszej dekadzie XX wieku usilnie poszukiwał inspiracji literackich i teatralnych, by zyskać nobilitację w oczach inteligencji.

W 1912 roku, powstała pierwsza pełnometrażowa ekranizacja Quo Vadis. Wyreżyserowany przez włoskiego filmowca Enrico Guazzoniego obraz zwracał uwagę przede wszystkim rozmachem inscenizacyjnym i ogromną, jak na tamten okres, liczbą statystów (5 tys.). Publiczność przyjęła film z zachwytem (słynny francuski rzeźbiarz Auguste Rodin określił go nawet jako arcydzieło), trafiał bowiem w gusta przeciętnego widza przepychem dekoracji i kostiumów oraz rozmachem kluczowych dla filmu scen: orgii w pałacu Nerona, męczeństwa chrześcijan na arenie cyrkowej i pożaru Rzymu.

Film do dziś jest uważany za jedną z najlepszych ekranizacji Quo Vadis, a powstało ich wiele także w Hollywood. Dla nas ciekawy jest również dlatego, że mógł go widzieć Sienkiewicz.