80-letni Lars stracił radość życia. Ten zagorzały frankofil i uwielbiany były nauczyciel francuskiego, wkroczył w wiek emerytalny, który powoli prowadzi go do depresji i letargu. Budzi to zatroskanie jego kochającej żony Tiiny, która pozostała sprawna i zdrowa oraz syna Filipa, popularnego dziennikarza w Szwecji. Czuję się  jakbyś czekał na śmierć, Filip ze łzami w oczach mówi do ojca na początku filmu.

Wraz z najlepszym przyjacielem i współpracownikiem Fredrikiem, Filip obmyśla więc plan, który ma na nowo rozpalić w ojcu chęć do życia. Dlaczego nie wyruszyć w podróż z domu w Szwecji do Beaulieu-sur-Mer na południu Francji, błogiego miejsca rodzinnych wakacji w latach 80. i 90.?

W trakcie podróży, zarówno ojciec jak i syn, mierzą się z trudnościami jakie przynosi starość i upływ czasu. Ostatecznie Lars jest wdzięczny za tę przygodę, mając w głowie, że pomimo swoich postępujących lat i niedołężności lepiej jest wsiąść do niewłaściwego pociągu niż utknąć na stacji.

Film obejrzało w szwedzkich kinach ponad 400 tysięcy osób (przy ok. 11-milionowej populacji). Twórcy filmu otrzymali setki maili, zdjęć, wiadomości od widzów, którzy oglądali film ze swoimi rodzicami. Byli też tacy, którzy zabrali swojego 98-letniego dziadka do jego ulubionego miejsca we Włoszech na ostatnie piwo.

Ważnym aspektem filmu jest też hołd dla nauczycieli. Lars był uwielbianym nauczycielem, kochał swój zawód i była to ważna część jego życia. Końcowa wzruszająca scena w filmie nawiązująca do jego życia zawodowego jest porównywana przez niektórych do emocji, jakie wzbudzała scena w Cinema Paradiso.