Dokument o Piotrze Łazarkiewiczu (13.03.1954-20.06.2008), reżyserze, scenarzyście, aktorze, producencie. Nie jest to opowieść stricte biograficzna, ani streszczenie drogi twórczej, to raczej filmowa mozaika. Reżyserka, prywatnie żona Piotra, opowiada o przerwanej z nim rozmowie, o mierzeniu się z jego nieobecnością i o procesie, jaki przechodzą związani z nim ludzie, odkąd odszedł na zawsze. To także film o miłości silniejszej niż śmierć.

Magdalena Łazarkiewicz: „Piotr zawsze otoczony był ludźmi, szczególnie młodymi. Miał zdolność zachwycania się ludźmi, kochał swoich aktorów. Autentycznie cieszył się sukcesami innych. Dzwonił, radził, pomagał, wspierał. Czasem miałam nawet o to pretensje. Myślałam, że w ten sposób rozmienia się na drobne, zbyt mało skupia na swojej pracy i swoim życiu. Ale po jego śmierci zrozumiałam, że w tym właśnie jego osobowość spełniała się najpełniej. Może nie miał w sobie dostatecznej dawki egoizmu, który potrzebny jest artyście, żeby dopiąć swego. Ale miał szczególny talent do budowania relacji z ludźmi.”