Niekochana | Trzeba zabić tę miłość

  min.

tytuł oryginalny:
Wykładowca: prof. Tadeusz Lubelski
reżyseria:
różni
kraj produkcji:
Polska
opis:

Niekochana (1965)

reżyseria: Janusz Nasfeter
czas trwania: 97′

Bardzo swobodna adaptacja znakomitego opowiadania Adolfa Rudnickiego z 1937 roku i bodaj najambitniejsze zamierzenie twórcze w karierze Janusza Nasfetera. W utworze tym, po wojnie zresztą skróconym i poprawionym, autor „Żołnierzy” dał studium uczucia i namiętności pomiędzy młodą Żydówką Noemi i Kamilem – Polakiem, studentem malarstwa. Osobą nadającą ton temu związkowi jest dziewczyna, chłopak to istota bez charakteru i indywidualności. Jej afekt przybiera jednak formę neurotycznej obsesji, namiętności nienasyconej, zachłannej, destruktywnej. Wymuszana przez Noemi konieczność nieustannego potwierdzania rozkwitu uczucia u partnera dręczy, nuży, wreszcie odpycha Kamila.
Romans bohaterów Rudnickiego to ciągła emocjonalna huśtawka. Od nadziei do rozpaczy. Od ekstazy po cierpienie. U Nasfetera dramatyzm związku Noemi i Kamila uległ lekkiemu stonowaniu. Miłość bohaterów nie wypełnia filmu całkowicie. Reżyser rozbudowuje drugoplanowe wątki i często ukazuje realistyczne tło opowieści. Nawiązując do literackiego oryginału, Nasfeter snuje filmową narrację z punktu widzenia bohaterki. Nocą z 31 sierpnia na 1 września 1939 r. załamana, będąca u kresu wytrzymałości nerwowej Noemi przyjeżdża do pensjonatu w dworku w Józefinie, gdzie zwykł zatrzymywać się Kamil. Czeka na jego przyjazd. Ponieważ oczekiwanie przedłuża się, zaczyna po raz kolejny rozpamiętywać dzieje ich burzliwego związku. Przywołuje w pamięci serię zerwań i powrotów, konfrontuje zaborczość swej miłości i pełne niezrozumienia reakcje kochanka, który wystraszył się jej próby samobójczej, nie chciał dłużej znosić jej zazdrości. Wraz z popadającą w szaloną rozpacz Noemi, w szaleństwie pogrąża się świat. Z daleka słychać już pierwsze odgłosy wojny. Filarem filmu jest kreacją Elżbiety Czyżewskiej (Noemi). Aktorka stworzyła postać kobiety neurotycznej, rozdzieranej sprzecznymi emocjami, wreszcie zatracającej się w uczuciu, doprowadzonej na skraj obłędu.


Trzeba zabić tę miłość (1972)

reżyseria: Janusz Morgenstern
czas trwania: 92′

Magda, ciągle przeżywająca rozejście się rodziców, i Andrzej nie dostali się na studia z braku wystarczającej liczby punktów. Kochają się i pragną rozpocząć wspólne życie. Magda podejmuje pracę salowej w szpitalu, by zdobyć preferencyjne punkty w kolejnym podejściu po indeks na Akademii Medycznej. Andrzej, żeby szybciej zdobyć pieniądze potrzebne na wynajęcie mieszkania, podejmuje pracę w prywatnym warsztacie samochodowym Karola. Bez skrupułów godzi się zostać kochankiem żony swojego szefa; kradnie z mieszkania ikonę, a zdemaskowany i zmuszony do wyrównania strat, zabiera oszczędności składane razem z Magdą. Wstrząśniętej dziewczynie tłumaczy, że zrobił to dla dobra ich dwojga. Magda przeprowadza się do ojca, który związał się z dziewczyną niewiele starszą od córki.

Jeden z ciekawszych filmów polskich poświęcony problemom młodzieży. Ironiczny portret konsumpcyjnie nastawionych do życia młodych ludzi, nieporadnie przymierzających się do dorosłego życia.