Film rozpoczyna się w kostnicy: obserwujemy Adasia Miauczyńskiego po śmierci — w scenie, która ma w sobie więcej goryczy niż smutku. Bohater zza grobu opowiada o tym, że przez całe życie był „zawsze drugi”, a po śmierci najwyraźniej nic się nie zmieniło. Widz poznaje jego historię, począwszy od narodzin do ostatnich sekund życia, która udowadnia jego wyjściową tezę. Życie Miauczyńskiego przeplatane było licznymi niepowodzeniami, które wyniszczały go od środka. Zwykle nie dawało Adasiowi do śmiechu, choć widz może czasem wstydliwie zaśmiać się pod nosem.