Na bazie nagrań wideo, wykonanych w latach 1980-2003 przez Piotra Lachmanna powstaje tryptyk, porządkujący i uprzystępniający te unikatowe nagrania, w których poeta zwierza się ze swoich wątpliwości dotyczących współczesnego świata i  własnej drogi twórczej pełnej – mimo wielkich dokonań – rozterek i załamań.

Pierwsza część p.t. „Tadeusz Różewicz. Twarze” była próbą zapoznania widzów z horyzontem myślowym poety, skupionym wokół trudnej tematyki ludzkiej twarzy, która mogłaby konkurować z etyką twarzy Emmanuela Levinasa.

Druga część w odróżnieniu od pierwszej ma jaśniej określony temat i próbuje go w optymalnym stopniu wyeksponować. Dzięki temu, że rozmówca poety Piotr (a właściwie Peter) Lachmann jest z pochodzenia Niemcem, tłumaczem wierszy, prozy i dramatów Różewicza, że poznał poetę jeszcze w okresie jego gliwickiego okresu, a później spotykał go wielokrotnie w różnych miastach Niemiec oraz w Warszawie, temat niemiecki wracał jak mantra w rozmowach i nagraniach.  Został dzięki temu zebrany b. bogaty materiał z różnych okresów wizyt Różewicza w Warszawie i Lachmanna we Wrocławiu. Było też jasne, że Różewicz jest współtwórcą tych nagrań, że wiele z nich realizuje jego własne, już jakby scenariuszowe pomysły. Lachmann funkcjonuje tu nie tylko jako operator lecz jako jednoosobowa widownia.

Temat niemiecki jest specjalnością Różewicza z wielu powodów.

Druga część tryptyku próbuje uwzględnić możliwie szeroki wachlarz tej specjalnej wrażliwości i Różewicza na „sprawę niemiecką” i jego niezwykłą kreatywną kompetencję.