Nakręcony w czasie pandemii, średniometrażowy, luźno inspirowany sztuką Jeana Cocteau „Ludzki głos” to esencja almodovarowskiego świata: bo tekst Cocteau Hiszpan wykorzystał już w „Kobietach na skraju załamania nerwowego” i „Prawie pożądania”; bo zarówno muzyka, jak i elementy ekstrawaganckiej scenografii w nowym filmie pochodzą z poprzednich dzieł mistrza; bo jego kino to namiętna miłosna opowieść, w której pierwszoplanową rolę grały niemal zawsze wyraziste, niezwykłe bohaterki. Swinton jest jedną z nich. Wnosi do almodovarowskiego mikrokosmosu feministyczną niezależność i siłę przetrwania. Ta kobieta nigdy nie będzie ofiarą.

Filmowi towarzyszy arcyciekawa rozmowa, w której reżyser i jego nowa muza dopowiadają niektóre wątki. Rozdzieleni przez pandemię, ze swoich domów, mówią o pracy nad filmem, miłości do kina, inspiracjach i – wspólnych! – planach na niedaleką przyszłość.