Pierwszy pełnometrażowy film Ivana Passera, chociaż wywołuje u widza uśmiech, jest na wskroś głęboki. Podczas krótkiej wizyty stołecznego muzyka u przyjaciela, kolegi z konserwatorium mieszkającego w niewielkim miasteczku, do głosu dochodzą skrywane, często wstydliwe emocje: poczucie życiowego niespełnienia, wpływ wspomnień, zrozumienie kim jest się naprawdę. Film przenika ściskający za gardło tragizm, którykryje się za wyborami życiowymi każdego z nas. Po tym obrazie Passera okrzyknięto natychmiast jednym z najwybitniejszych reżyserów jego czasów, a wpływy „Intymnego oświetlenia” można dostrzec w wielu późniejszych filmach, choćby w „Strukturze kryształu” Zanussiego.

♠ Nagroda specjalna Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych