Ognisty Ptak
Suita z baletu fantastycznego w jednym akcie, dwóch obrazach

Obraz pierwszy. W głębi lasu ukazuje się co jakiś czas Ognisty Ptak. To w połowie ptak, a w połowie kobieta. Polujący w lesie carewicz Iwan napotyka to magiczne stworzenie. Chce je ustrzelić z łuku, ale chybia. Ognisty Ptak ucieka na gałąź zaczarowanego drzewa. Carewiczowi udaje się wreszcie go pochwycić. Ten, za zwrócenie mu wolności, obiecuje Iwanowi jedno ze swych złotych piór. Ma ono tę właściwość, że w potrzebie można nim przywołać Ognistego Ptaka. Carewicz uwalnia stworzenie. Obraz drugi. Ogród w zamku Kościeja Nieśmiertelnego. Bawią się w nim dziewczęta – księżniczki więzione przez tego czarnoksiężnika. Pojawia się carewicz Iwan. Jego uwagę przyciąga jedna z nich. To Olśniewającej Piękności Carówna. Błaga ona Iwana, by opuścił to miejsce, lecz dzielny carewicz ani myśli to zrobić. Zaczyna tańczyć
z księżniczkami. Wtem wpadają potwory, słudzy Kościeja. Otaczają Iwana i uniemożliwiają mu ucieczkę. Carewicz przypomina sobie o zaczarowanym piórze i przyzywa Ognistego Ptaka na pomoc. Stworzenie zjawia się i porywa wszystkie maszkary w tan, aż te nie padną z wyczerpania. Po czym śpiewa magiczną kołysankę, a wszyscy poddani Kościeja na to zasypiają. Tymczasem carewicz odnajduje złote jajo, w którym zamknięta jest dusza Kościeja. Czując zagrożenie, Kościej rzuca się na Iwana, lecz ten rozbija jajo i czarnoksiężnik pada martwy. Wszystko znika w ciemności. Gdy nastaje światłość, widać zniszczony zamek Kościeja, a odczarowane damy i rycerze oddają hołd Iwanowi i uwolnionej Carównie. Iwana ogłaszają carem, a jego żoną zostaje Carówna.

PRZERWA

Pieśni wędrującego czeladnika
Cykl czterech pieśni na głos solo i orkiestrę

Gustav Mahler napisał ten cykl czterech pieśni w następstwie swojej nieszczęśliwej miłości do sopranistki Johanny Richter, którą poznał w Kassel, pracując jako dyrygent w tamtejszej operze. Noszą one tytuły: Wenn mein Schatz Hochzeit macht (Kiedy moja ukochana wychodzi za mąż), Ging heut’ Morgen über’s Feld (Przeszedł rankiem przez pole), Ich hab’ ein glühend Messer (Mam błyszczący nóż) i Die zwei blauen Augen von meinem Schatz (Niebieskie oczy mojej ukochanej).

PRZERWA

Bolero
Balet w jednym akcie

Jesteśmy w hiszpańskiej oberży. Pod ścianami siedzą wieśniacy. Na środku pomieszczenia stoi stół, a na nim – samotna Hiszpanka. Dziewczyna zaczyna powoli tańczyć, ale nikt na razie nie zwraca na nią uwagi. Jej taniec staje się jednak coraz bardziej wyrazisty. Urzeka to patrzących. Wreszcie jeden z mężczyzn ją zaczepia. Coraz więcej wieśniaków ulega narastającemu, uporczywemu rytmowi. Wszyscy zaczynają tańczyć wokół stołu… Bolero to ludowy taniec hiszpański z XVIII wieku, w tempie umiarkowanym, na trzy czwarte, tańczony przy akompaniamencie kastanietów i śpiewu. Stał się on podstawą najsłynniejszej kompozycji Ravela.