Trzech przyjaciół – Polak Karol Borowiecki, Niemiec Maks Baum i Żyd Moryc Welt – pragnie w Łodzi założyć fabrykę włókienniczą. By osiągnąć cel, muszą stosować różne chwyty wymuszane przez bezwzględnych łódzkich przemysłowców, potentatów bawełny. Po pożarze ich świeżo zbudowanej przędzalni rozchodzą się. Karol sprzeniewierza się szlacheckim ideałom, zrywa narzeczeństwo z Anką, by przez ślub z Madą, córką największego fabrykanta Muellera, objąć we władanie najpotężniejszy łódzki kapitał. W ostatniej sekwencji Borowiecki rozprawia się ze strajkiem włókniarzy, wydając rozkaz strzelania do tłumu.

Adaptacja powieści o wczesnokapitalistycznej Łodzi stała się dla Wajdy pożegnaniem z polską romantyczno-szlachecką arkadią. Śledząc historię realizacji snu o zdobyciu fortuny, reżyser przedstawił naturalistyczno-barokową syntezę postaw moralnych w bezwzględnej, fascynującej wulgarnością walce o pieniądz. Wizja filmowa oscylująca między realistyczną rekonstrukcją a barokową symboliką, połączoną z konkretem w opisie przemysłowego molocha, w którym żądza pieniędzy i bezwzględność w zaspokajaniu własnych zachcianek zeszły poniżej etyki i kulturowo akceptowanych zachowań.