Portret Bjarke Ingelsa, gwiazdy nowej architektury duńskiej, który projektował innowacyjne budynki (np. „8 House”) w Kopenhadze, a teraz działa w Nowym Jorku. Przypominająca stok narciarki elektrownia, wieżowiec zaprojektowany w kształcie chińskiego znaku dla „ludu”Szanghaju, dom Lego pomyślany jako zbudowane z klocków interaktywne centrum rozrywki czy nowe dwie wieże World Trade Center – to tylko niektóre z oryginalnych projektów Bjarke Ingelsa, jednego z najciekawszych i najbardziej oryginalnych architektów naszych czasów, okrzykniętego w 2011 roku przez „The Wall Street Journal” Innowatorem Roku w dziedzinie architektury. Uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami Ingels, traktuje architekturę jak pragmatyczną utopijną sztukę, która stawia sobie za cel stworzenie doskonałych miejsc ze społecznego, ekonomicznego i ekologicznego punktu widzenia. Znany jest z budynków, które sprzeciwiają się zarówno tradycyjnym konwencjom architektonicznym, jak i przestrzennym wymiarom. Jego nowatorskie projekty oparte na idei zrównoważonego rozwoju zdobyły duże uznanie na całym świecie. Kręcony przez 6 lat film śledzi losy słynnego Duńczyka w momencie pracy nad jego dwoma poważnymi projektami: nowymi budynkami World Trade Center oraz manhattańskim wieżowcem W57. Obserwujemy, jak w Nowym Jorku otwiera biuro dla swojej firmy BIG, a potem zmaga się z zawodowymi i osobistymi problemami. Po wyjeździe do Nowego Jorku jego duńska firma wpada w kłopoty, a w trakcie badań wykryto mały guz w jego mózgu. Obserwujemy niewiarygodnie intensywne życie codzienne Ingelsa, podróże na kolejne plany budowy, negocjacje z niezadowolonymi duńskimi pracownikami, a także rozmowy z lekarzami. Okazuje się jasne, że jego wielki sukces ma również wysoką cenę. Jednak najciekawsze są w tym filmie mini- wykłady Ingelsa, w których wyjaśnia, w jaki sposób powstają jego pomysły i projekty, a także przedstawia filozoficzne i architektoniczne rozważania o tym, czym jest architektura. Jeśli kino dokumentalne – twierdzi Ingels – jest dokumentowaniem świata takim, jakim on jest, a fabularne fantazją na temat tego, jak mógłby wyglądać, to architektura jest fabularyzowaniem realnego świata.