Legendarny dramat światowego repertuaru po setkach lat, jakie upłynęły od jego napisania i wielu różnorodnych interpretacjach, którym był poddawany, stał się wzorcem historii miłości absolutnej. Jednak ujęcie Érica Rufa, reżysera paryskiego spektaklu, dalekie jest od romantycznego odczytania, do którego „Romeo i Julia” zwykle jest sprowadzany. Zastępca dyrektora Komedii Francuskiej, związany z tym teatrem od 1993 roku, stara się pokazać, że w dramacie Szekspira chodzi o coś więcej, niż tylko o tragedię miłości młodych kochanków i nienawiści bogatych rodów z Werony.

Rzeczywiście, ta tragedia, która zawiera kilka uroczych momentów komediowych, to gra kontrastów, przeciwstawiająca naiwność miłości nastolatków nienawiści napędzającej przemoc między Montekimi a Kapuletami. Jednak głębszy sens często nam umyka. Usytuowanie akcji pod palącym słońcem południa Włoch (po przeciwnej stronie niż Werona), w części świata, gdzie otaczające ubóstwo uwypuklało bogactwo nielicznych, gdzie obdrapane ściany świadczyły o utraconej świetności i gdzie irracjonalne lęki i powszechne przesądy pozostawały wciąż żywe, pomaga reżyserowi ukazać niezwykłe bogactwo języka Szekspira w całej jego szorstkości, bujności, dosadnej komiczności. Francuski przekład sztuki jest dziełem François-Victora Hugo, syna sławnego pisarza Victora Hugo. Kostiumy projektował Christian Lacroix.